توي يك قفس طوسي رنگ بودم با چراغي بر سقف آنِ وهجوم افكار پراكنده.
پاهايم زخمي بود و هر روز به عمق اين زخمها افزوده مي شد.به وضوح آب شدنم را مي ديدم،مدتها بود كه ريشم را نزده بودم و مويي نيز بر سرم نبود.
امروز نيز چنين احساسي دارم اما زخم بر سينه ام نشسته و هر روز مانند خوره جانم را مي خوردامروز نيز محكومم اما اينبار نه به مرگ بل به زندگي،امروز نيز درد مي كشم،اما نه بر تن كه بيشتر بر جان.