سفر بی انتها

از زايش ديو بچگان،دراين مه هاي آبان ماه،بر جدول زمين،بر آشفته ام.
آه كه خواهان رهايشم با شراع سپيد در اين شامگاه سياه،يا چون موش هاي نقب زن در خفقان اطاقها: به عشق فراخائي عنبر آميز،براي تكاندن استخوانهاي سبز از خستگي و ماهيچه هاي انبوه از درد